Aplazja i waginoplastyka: czy coś zmieniło się w leczeniu na przestrzeni lat?

Aplazja pochwy jest rzadką anomalią, która niesie problemy psychiczne, fizyczne i seksualne dla kobiety i jej partnera. Chociaż opracowano, udoskonalono i zmodyfikowano wiele metod chirurgii pochwy, nie opracowano najnowocześniejszego podejścia chirurgicznego, który będzie w 100% zadowalający dla wszystkich pań dotkniętych problemem.

Wynika to z wielu czynników, w tym:

• różnic regionalnych,

• doświadczenia chirurga,

• preferencji dla metody,

• wyboru pacjenta.

Waginoplastyka ma na celu stworzenie przestrzeni między pęcherzem a odbytnicą, umożliwiającej obustronne satysfakcjonujące współżycie.

W tym tekście zostaną po krótce omówione powszechnie dostępne procedury chirurgii pochwy, ze szczególnym uwzględnieniem oczywistych zalet i wad różnych technik. Każda procedura powinna mimo wszystko zostać jeszcze dokładniej omówiona z doskonałymi specjalistami, dla których waginoplastyka nie ma tajemnic. Krótko mówiąc, krok po kroku powinno zostać zapewnione samym specjalistom i chirurgom odpowiednie podejście edukacyjne, aby mogli rozpocząć praktykę takich uproszczonych procedur w szpitalach w których pracują.

Dlaczego w ogóle ten temat ma znaczenie?

Aplazja pochwy jest rzadką anomalią występującą u około 15 000 do 10 000 urodzeń. Wywiera emocjonalny, seksualny i krępujący wpływ na te kobiety, które zostają dotknięte tym zaburzeniem.

Wcześniej przypadki te były zaniedbywane przez ogólnych ginekologów i wysyłane do leczenia przez bardzo ograniczone wyspecjalizowane ośrodki na całym świecie. Dzięki ciągłemu doskonaleniu i innowacjom rekonstrukcyjnych technik chirurgicznych niektóre z tych kobiet mogły coś podziałać, ale większość była pozostawiona bez pomocy. Dzisiejsze nowoczesne osiągnięcia popchnęły zainteresowane chirurgów do udoskonalenia procedur i zaoferowania tym kobietom najlepszej dostępnej opieki.

Zespół Mayera-Rokitansky-Kuster-Hauser to podtyp agenezji pochwy obejmujący wrodzony brak pochwy i różnorodne anomalie, przy czym najczęstszą cechą jest aplazja macicy. Ogólnie rzecz biorąc, pacjentki te mają normalnie funkcjonujące jajniki, które często znajdują się na brzegu miednicy. Anomalie układu moczowego i szkieletu są często związane właśnie z tym zaburzeniem.

Chirurgia konwencjonalna

Ginekolodzy lub endoskopiści ginekologiczni o średnim doświadczeniu uznaliby większość opublikowanych technik chirurgicznych chirurgii pochwy za wyrafinowaną i trudną do wykonania, a zarówno koszt, jak i skuteczność należy brać pod uwagę łącznie przy ocenie nowych procedur chirurgicznych. Biorąc pod uwagę rzadkość tego stanu i liczbę dostępnych metod, wyniki mogą być trudne do uzyskania. Tradycyjne techniki operacyjne mają poważne wady, w tym wydłużony czas rekonwalescencji i znaczne blizny. Techniki te wymagają długiego, często krępującego badania, co może być bolesne i może w efekcie i tak zapewnić wyłącznie pochwę o ograniczonej długości. Te konwencjonalne zabiegi chirurgiczne są uciążliwe, czasochłonne i wymagają wyższego poziomu wiedzy chirurgicznej, na co całe szczęście są widoki!